سیب خیال

 

مـقـتـدرِ مـظـلـومـِ مـن

در عـرضِ یـکــ مـاه و نـیـمـ

دو یـار ... دو دوسـتــ ... دو حـامـی خـویـش را

از دسـت دادی

شـایـد خـدا مـی ـخـواسـتــ بـه تـو بـگـویـد

قـرار اسـت

یـار ... دوسـتــ ... و حـامـی تـو

فـقـطـ مـــن بـاشـمـ

.....

مـقـتـدرِ مـظـلـومـِ مـن

مـقـتـدر تـر کـه بـودی

مـظـلـومـ تـر هـمـ شـدی

تـنـهـا تـر از هـمـیـشـهـ...

بغض نوشت:
شیخٍ عزیز هم رفت ...
خدا رحمت کند آیت الله شیخ عزیز الله خوشوقت را

پـلـک  کـهـ  مـی ـزنـی

پـرواز  پـرسـتـو ـها  عـقـبــ  مـی ـافـتـد

گـیـسـویـتــ  ـرا  کـهـ  بـر  بــاد  مـی ـدهـی

رویـای  خـیـس  مـاهـی ـها  را  مـوج  مـی ـبـرد

رحـمـی  ـکـن

و  بـا  ایـن  واژه ـهای  عـسـلـنـاکـتــ

شـور  تـغـزّل ـهای  شـبـانـه ام  را

بـه  یـغـمـا  نـبـر

 

مفسران را سرگردان کرده ای ...

       میان محکمات چشم های سیاهت ...

  و متشابهات گیسوی پریشانت ...

نـفـس کـه مـی ـکـشـی

هـوای شـهـر عـوضـ مـی ـشـود

پـلـکـ کـه مـی ـزنـی

ابـر ـهـا بـغـضـ مـی ـکـنـنـد

گـام بـردار مـولای مـن !

و گـسـل ـهـای زخـمـی انـتـظـار را

بــــی قــــــــرار کــــن

داری پـــ...ـــدری مـیـ ـکــنـی

حــتـی بــرای مـخـالـفـیـنـتــ

. . . . . اگـر درکـ کــنـنـد!

یک گوشه ی شهر جای بیمارستان
آغــازِ بــلاسـت بــای بـیـمـارسـتـان

دریـای غـم و رنـج و بلا پنهان ست
در گـریـه ی بـی صـدای بیمارستان 

دارو و سرنگ و سرم و تزریق ست
صـبـحانه و نـان و چـای بـیمارستان

نـه دکـتـر و نـه خـیـل پـرستـارانش
دلـگـرمـی مـن خـدای بـیمـارستان 

بـا قـافـیـه هـای خـسـتـه و دردآلود
ایـن هـم غـزلـی بـرای بـیمارستان 

محمدعابدینی
1391/11/1

پی نوشت: خدا رحمت کند سهراب را با آن دلبری های شاعرانه اش:
و نپرسیم کجائیم؛ بو کنیم اطلسی تازه بیمارستان را!
شان نزول شعر: امروز در همراهی بیماری میهمان بیمارستان بودم

با کـولـه بـارِ نــدبـه و بـر بـغـض ها سوار
می آیـد از مـسـیر، کـسی مــثلِ جـویبار

با واژه های ســردِ زمـسـتـانِ غـیـبـتـش
ده قــرن عـاشــقـانـه سـرودیـم از بـهـار

ده قرن خـشکسالی و ده قرن تـشـنگی
ده قــرن اســتـغـاثـه و ده قــرن انــتـظـار

چـیـزی نـمـانـده در دلِ تــقـویـم هـا مـگر
شب های سالخورده و یک صبحِ بی قرار

مولای جــمـکـرانـی مـن! مــثـلِ ابــر ها
بــر تـشنه زارِ خستـه این بـیت ها بـبـار

محمدعابدینی
1391/10/18

سلام بانو

بانوی خیابان های شلوغ و پیاده رو های پر ازدحام

بانوی چهارراه های همیشه راهبندان و میدان های پر از ترافیک

بانوی هزار رنگ شهر های پر از هیاهو

یادش به خیر روز های ازل

وقتی خدا نقش تو را روی نگین خاک می زد

اوج هنرمندی خالقانه ی خویش را

در بند بند وجودت به تصویر کشید

و تو را مظهر زیبایی خودش قرار داد

و گوهر ناز را بر ابریشم سرشتت طلاکوبی کرد

قرار بود تو دردانه ی مخلوقات خدا باشی

قرار بود بهای یک لحظه دیدنت نرخ بازار خلقت را بشکند

قرار بود گنجی باشی که جز با رنج بسیار به دست نمی آید

قرار بود گران قیمت ترین جواهر قصر خدا باشی

و خداوند این گونه خواسته بود

و تو را با این قیمت روانه ی بازار دنیا کرده بود

اما امان از کاسب نما های تقلب کار دغل باز

که با نیرنگ های شیطانی شان

نرخ زیبایی های بی مثال تو را شکستند

و تو را از ویترین جواهر فروشی الهی بیرون کشیدند

و روانه ی چرخ دستی دستفروش های خیابان های ابتذال کردند

و تو چه ارزان فروخته شدی بانو

لبخند زیبای رضایت خداوندی بهای جلوه های تو بود

که آن را به چند نگاه یک بار مصرف آلوده و متعفن فروختی

و خداوند این گونه نخواسته بود

خداوند خواسته بود بهترین مرد های شهر

در آرزوی یک گوشه ی چشم تو

پاشنه ی درب خانه ات را از جا در بیاورند

ولی تو درب خانه ات را به روی هر نامردی باز کردی

و پیش از آن که کسی به سراغت بیاید

خودت به تمنای جرعه ای نگاه

به سمت خیابان های انحطاط روانه شدی

هزار رنگ و عشوه و فریب را

برای تکدّی سکه های کم قیمت تماشا به یاری طلبیدی

و با هر تار گیسویی که خداوند

برای بافتن فرش سعادت به تو امانت داده بود

دست تمنای خویش را

پیش چشم های هرزه ی زیبایی نشناس دراز کردی

اما من تو را خوب می شناسم بانو

تن به هزار زشتی هم که داده باشی

با یک گوشه ی نگاه به عرش مهربانی های الهی

و زیر سایه ی چادری به رنگ آسمان پر از رمز و راز شب

می توانی دوباره زیبا ترین مخلوق خدا شوی

می توانی دوباره بانو شوی

بانوی خوش حجاب

محمدعابدینی
1391/10/11

حضرتِ عباس روان می شود
در پـــی آن آبِ روان مـی رود

لــحـظــه ی آخــر کـه پــی آب رفـت
با دلِ خوش طفلِ حسین خواب رفت

کاش نمی رفت عمو بهرِ آب
پیشِ عمـو هـیـچ بـود نهرِ آب

تشنگی و عشق و ابالفضل و آب
یــاد ابــالـفــضـل ز طــفــل ربــاب

بین دو کفّش چو رهی باز گشت
آب هـمه اشـک شـد و باز گشت

آب ، خـمارِ لبِ عطشانِ تو
زلفِ فرات است پریشانِ تو

مشک پر از آب شد اما سراب
نقشِ دلِ شادِ تو شد روی آب

راه و ابـالـفضل و خـیام و امـید
دستِ ابالفضل و سپاهی پلید

دستِ ابالفضل جدا می شود
هدیه به درگاهِ خـدا می شود

تیر که بر مشکِ علمدار خورد
شیشه ی امید به دیوار خورد

تیر نه بر مشک که بر دل نشست
کشتیِ عـباس که بر گل نشست

تیرِ کـمانـدار که بر مـشک خورد
مشک به طفلانِ حرم رشک برد

مشک دلش خواست که دریا شود
یــک نــفــره سـاقـی دنـیـــا شـود

خوب نـظر کن به نوکِ تیزِ تیر
می نگرد صاف به مشکِ امیر

کاش یکی بشکند این تیر را
تــا نــبـُـرد بــنـدِ دلِ مــیـر را

قامتِ عباس ببین مثلِ شیر
تا لـحـظاتـی دگـر آید به زیر

سـاقـی لـشـگـر هـمـه را آب داد
تشنگی اش هدیه به سیلاب داد

آب شـهـادت به وفای تو داد
جانِ دو عالم به فدای تو باد

محمدعابدینی
1384

پی نوشت:
این مثنوی رو بیش از هفت سال پیش نوشتم و جزو اولین تجربه های شعرم و البته ناشیانه تر از سروده های جدیدم هست.

 

دلم برای خودم شور می زند امشب
برای خـلق غـزل زور می زند امشب

در این دقایقِ حساسِ عشق، ساعتِ بغض
بـه طـبـلِ قـافـیـه نـاجـور مـی زنـد امـشـب

کمند زلف تو از پشت واژه های غزل
دل خـیـال مـرا تـور مـی زنـد امشب

به یمن توبه ی خود از شراب و از مستی
لـبـی بـه بـاده ی انـگـور مـی زند امشب

نبرد ذهن من و خاطرات مبهم توست
کنون که قافیه شیپور می زند امشب

محمدعابدینی
1391/10/7